prowadzenie Monika Leszczyńska 

29.09, godz. 16.00

WCK Międzylesie, sala nr 32

Czym był historycznie taniec dla Żydów, a czym jest on dla nich obecnie? Podczas warsztatów będzie można nie tylko dowiedzieć się czegoś więcej o tańcach żydowskich, ale przede wszystkim spróbować w nich swoich sił. I nie, wcale nie trzeba umieć tańczyć! Kroki są proste i dla każdego.

Zajęcia poprowadzi Monika Leszczyńska, pierwsza polska instruktorka tańca izraelskiego.

Monika Leszczyńska – instruktorka tańca. Od 1998 r. prowadzi regularne zajęcia z grupą Snunit. Od lat uczy stawiać pierwsze kroki w tańcu izraelskim uczestników licznych warsztatów w całej Polsce. Wiedzę czerpie od najlepszych instruktorów, takich jak: Moshiko Halevy, Shmulik Govari, Gadi Biton, Rafi Ziv. Organizuje też w Polsce międzynarodowe warsztaty tańca izraelskiego.

Spotkanie z Naczelnym Rabinem Polski Michaelem Schudrichem

29.09, godz. 16.00

WCK Filia Falenica „Kulturoteka”, sala widowiskowa

Podczas spotkania uczestnicy będą mieli okazję zadać szereg pytań związanych z judaizmem i nie tylko – Rabin zna odpowiedzi na wszystkie pytania.

Rabin Michael Schudrich jest historykiem i religioznawcą. Z pochodzenia jest oczywiście Żydem polskim. Jego rodzina wywodzi się z Baligrodu z podkarpackich okolic Leżajska, Bobowej i Leska – miejsc uświęconych tradycją chasydzką. Rabin Michael Schudrich pełniący od wielu lat obowiązki Naczelnego Rabina Polski urodził się w Nowym Jorku w 1955 roku. Uczęszczał do szkół żydowskich w rejonie Nowego Jorku, następnie studiował na State University of New York w Stony Brooks. W 1977 uzyskał stopień BA w religioznawstwie. Michael Schudrich został rabinem w 1980, a dwa lata później ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Columbia. Lata 1983-1989 spędził w Japonii, gdzie dbał o potrzeby religijne miejscowej społeczności żydowskiej, uczył żydowskiej kultury i historii. Działał także na rzecz upamiętnienia bohaterskiej działalności litewskiego konsula Sugihary. Już jako student, w latach 70., rabin Schudrich podróżował do Europy Środkowej i Wschodniej i nawiązywał kontakty z żyjącymi tu środowiskami żydowskimi.

W 1990 r. zaczął pracować dla Fundacji Laudera. Lata 1992-98 spędził w Warszawie. Do Polski powrócił w czerwcu 2000 jako główny rabin Warszawy i Łodzi.

8 grudnia 2004 Michael Schudrich został wybrany Naczelnym Rabinem Polski. Pełni także funkcję Rabina Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie.

Michael Schudrich pełni wiele ważnych funkcji w społecznym i kulturowym życiu polskich Żydów. Od lat bierze czynny udział w dialogu polsko-żydowskim i chrześcijańsko-żydowskim. 15 grudnia 2009 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz dialogu polsko-żydowskiego.

odsłonięcie instalacji autorstwa Jacka Wiśnickiego oraz plenerowa wystawa zdjęć Katarzyny Krajewskiej 

29.09, godz. 15.00

skwer przy Pomniku Zagłady Żydów

W dniach 23-28 września w ogródku Stacji Falenica pracował będzie warsztat, w którym powstanie instalacja artystyczna. Jej autorem i pomysłodawcą jest Jacek Wiśnicki, mieszkaniec, samorządowiec, pisarz i wolny duch Falenicy. Odsłonięcie instalacji będzie miało miejsce 29 września o 15:00 na pobliskim skwerze, przy pomniku ofiar zagłady falenickiego getta. Ze szczątków spalonych i zniszczonych budynków powstanie przedmiot, który będzie osią instalacji poświęconej utracie drewnianego dziedzictwa linii otwockiej. Praca w ponad stuletnim, zniszczonym, czasem nadpalonym drewnie będzie okazją do rzemieślniczej medytacji nad tym co przemijające i nad tym co trwałe. Będzie też trudna i nieprzewidywalna, a z szacunku dla historii, autor będzie używał tylko narzędzi ręcznych. Warsztat pod gołym niebem to też okazja do rozmów, spotkań i pomocy, do czego w imieniu autora zachęcamy. Zapraszamy od 23 września od 18:00 dokąd sił starczy, ogródek Stacji Falenica.  

Efekt pracy będzie pokazany na zamknięcie festiwalu w niedzielę 29 września o 15 na skwerze przy pomniku ofiar falenickiego getta. Premierze instalacji będzie towarzyszyć wystawa zdjęć Katarzyny Krajewskiej znanej jako Fiszka Foto, od lat dokumentującej w swoim wyjątkowym stylu linię otwocką i rodzinną Falenicę. Wystawa poświęcona będzie utraconym w ostatnich latach budynkom drewnianych i świdermajerom.

Jacek Wiśnicki – społecznik, pisarz, publicysta. Od lat związany z Falenicą. Prowadził warsztaty filmowe i artystyczne, realizował pokazy i festiwale filmowe, w tym: Festiwal Filmowa Stolica Lata, Festiwal filmów tworzonych przez młodzież Okiem Młodych. Pomysłodawca Szkoły Teledysków Plaster. Przez 7 lat kierował Kinem Stacja Falenica. W 2020 r wydał debiut literacki „Kartoteka Pitera P”. Obecnie współpracuje z portalem Tu było tu stało, poświęconym najnowszej historii i dziedzictwu Warszawy.

Katarzyna Krajewska (Fiszka Foto) – fotografka, która przemierza drogi i bezdroża Warszawy w poszukiwaniu wyjątkowych ujęć. Ze zwykłej opatrzonej codzienności wydobywa poezję, rytm i geometryczne kształty. Związana z Falenicą, przez lata „nadworna” kronikarka i fotografka Stacji Falenica.

Instalacja „Za chwilę”

Projekt polega na zbudowaniu instalacji artystycznej z fragmentów spalonych lub zniszczonych przedwojennych budynków drewnianych z terenu linii otwockiej. Instalacja powstanie wspólnie z mieszkańcami w każdym wieku. Będzie miała charakter tymczasowy, akcentujący ulotność, ale też wartość chwili, tego co nieuniknione i tego co możemy odwrócić. Użycie fragmentów starych domów zwraca naszą uwagę zarówno do tożsamości naszych osiedli jako przedwojennych letnisk, ale także do materialnych świadków historii – drewnianej zabudowy w charakterystycznym stylu uzdrowiskowym.

Projekt ma wywołać refleksję nad zdarzeniami, po których nic nie jest już takie samo. Akcja artystyczna przywoła ten chwiejny moment równowagi, którego przekroczenie zmienia cały zastany układ, czasem cały świat. Takich momentów było w historii linii otwockiej, Wawra czy Falenicy kilka.

Na pewno takim było wybudowanie linii kolejowej. Pierwsze świdermajery Pana Andriollego rozpoczęły mityczny z naszego punktu widzenia okres nadwiślańskich letnisk. Okresu drewnianych werand, kuracjuszy, barwnego życia kulturalnego wśród szumiących sosen. Wybuch wojny, z jej krwawym i dramatycznym epizodem jakim była bitwa falenicka 19 września 1939 r., zapoczątkował kres żydowskiego, ale też wielokulturowego dziedzictwa Wawra. Kres letniska, które dziś, na naszych oczach, traci ostatnie materialne dowody swojego istnienia, czyli autentyczne drewniane budynki zwane żartobliwie świdermajerami. Ostatnim akordem tej historii była zagłada getta 82 lata temu.

Praca artystyczna ma zatrzymać tę chwilę, odwołując się do innego mitu, który podobnie jak historia letniska, jest odbiciem słonecznego mitu arkadyjskiego. Dzieciństwo, czas beztroski, kiedy z radością bujaliśmy się na krzesłach, badając granice między tym co możemy kontrolować i twardymi, nieubłaganymi prawami fizyki.

Wróćmy do tego punktu, kiedy to co nieuchronne jeszcze nie nadeszło. Ostatnich dni lata 1939, które rozbrzmiewało jeszcze muzyką i nawoływaniami w języku jidysz, krzykami polskojęzycznych i żydowskich dzieci oraz letników z odległej Warszawy. Stańmy wobec ostatnich zamieszkiwanych przez letników drewnianych świdermajerów, patrząc na to co nieuchronne – na ich rozpad i zagładę. Czy na pewno taki musi być ich finał?

Za budulec instalacji posłużą resztki starych domów wygrzebane przez autorów na rumowiskach i pogorzeliskach jakich dużo w Wawrze i okolicy. Przypomnimy te budynki, które poległy w nierównej walce z czasem całkiem niedawno i te, które jeszcze stawiają opór. Czy możemy coś dla nich zrobić?

Dla pamięci o dziedzictwie naszych zbudowanych na wydmach letnisk.

wycieczka rowerowa z przewodniczką Lidią Dańko

29.09, godz. 10.30

Zbiórka przy WCK Filia Falenica „Kulturoteka”

Falenica jaką dziś znamy, jedno z osiedli dzielnicy Wawer, nijak nie przypomina już miasteczka, którym była przed nastaniem II wojny światowej. Dawniejsze centrum Gminy Letnisko Falenica, obejmującej dzisiejsze Wawer i Świder, trudno rozpoznać przyglądając się starym fotografiom, jak choćby tej ikonicznej pożółkłej odbitce, na której czas zatrzymał się w miejscu, któregoś ciepłego przedwojennego dnia, na nieistniejącej już dziś Ulicy Handlowej…

Wszystkich zainteresowanych historią falenickich Żydów i ich tragicznego losu, którego po dwuletnim więzieniu na terenie falenickiego getta doczekali w niemieckim nazistowskim obozie zagłady Treblinka, zapraszamy na rowerową wycieczkę z przewodniczką – Lidią Głążewską-Dańko.

Lidia Głażewska-Dańko – mieszkanka Michalina, która od lat fotografuje domy na linii otwockiej i opisuje ich historie w swoim blogu Domy na Lini. Była w zespole opracowującym tłumaczenie „Sefer Falenic” (Księgi Falenicy – spisanej w jidysz i w hebrajskim księgi pamięci żydowskich mieszkańców Falenicy).

kabaret żydowski w wykonaniu aktorów Teatru Żydowskiego w Warszawie: Henryka Rajfera,

Marka Węglarskiego, Moniki Chrząstowskiej oraz Teresy Wrońskiej – akompaniament

28.09, godz. 19.00

WCK Międzylesie, sala widowiskowa

Kabaretowy wieczór z repertuarową klasyką żydowskich scen przedwojennych wypełnią anegdoty, monologi i piosenki autorstwa Juliana Tuwima, Mariana Hemara czy Antoniego Słonimskiego.

Jak to zwykle w kabarecie, wiele będzie opowieści z życia wziętych, nieco szmoncesów i skeczy, ale też niemało opowieści o miłości i pieniądzach!

Przez scenę przewinie się cały pochód barwnych postaci, które przypomną o kolorycie międzywojennej Polski, której nieodłącznym elementem była kultura żydowska. 

W programie muzyczno-kabaretowym udział wezmą znakomici artyści Teatru Żydowskiego w Warszawie: Monika Chrząstowska, Henryk Rajfer, Marek Węglarski.

Akompaniament: Teresa Wrońska.

Monika Chrząstowska – aktorka Teatru Żydowskiego w Warszawie. Współpracowała z Teatrem Rozrywki w Chorzowie (rola Anity w „West Side Story” w reż. Laco Adamika) oraz z Teatrem Rampa na Targówku („Brat naszego Boga”), a także w roli Estery w „Sztukmistrzu z Lublina” w reż. Jana Szurmieja. Zagrała w spektaklach Teatru Telewizji („Dokument podróży”, „Błękitny zamek”). Ma na swoim koncie współpracę z takimi reżyserami jak Paweł Passini („Matki”), Łukasz Czuj („Norblin Zakład Wytopu Snów imieniem Zantmana”), Izabela Cywińska („…coś jeszcze musiało być”), Maciej Wojtyszko („Marienbad”), Andrei Munteanu („Bóg zemsty”, „Chumesz Lider”), Monika Strzępka („Marzec ’68. Dobrze żyjcie – to najlepsza zemsta”), Agata Duda-Gracz („Sanatorium pod Klepsydrą”, „Spakowani, czyli skrócona historia o tym, kto czego nie zabrał”).

Henryk Rajfer – od 1973 r. związany z Teatrem Żydowskim w Warszawie, gdzie gra główne role. Współpracował z wieloma wybitnymi reżyserami, takimi jak Juliusz Berger, Piotr Cieplak, Dorota Igantjew, Maja Kleczewska, Jakub Rotbaum, Monika Strzępka, Jan Szurmiej, Szymon Szurmiej, Gołda Tencer, Michał Zadara. Współpracował z Teatrem Telewizji („O prawo głosu”, „Kamienica na Nalewkach”, „Dybuk”, „Niezłomny z Nazaretu”, „Proces Rudolfa Hoessa”). Zagrał również w wielu filmach – „Francuski numer”, „Dublerzy”, „Podróż Niny”, „Austeria”, „Komedianci”, „Gwiazdy na dachu” oraz serialach „Czas honoru”, „Przeprowadzki”, „Miodowe lata”, „Boża podszewka”. Jest specjalistą-konsultantem języka jidysz.

Marek Węglarski – aktor Teatru Żydowskiego w Warszawie. Współpracował z reżyserami takimi jak Juliusz Berger, Piotr Cieplak, Dorota Ignatjew, Maja Kleczewska, Paweł Paszta, Elżbieta Protakiewicz, Jan Różewicz, Anna Smolar, Tomasz Szczepanek, Jan Szurmiej, Szymon Szurmiej, Gołda Tencer, Michał Zadara. Współpracował z Teatrem Telewizji, gdzie zagrał w „Kamienicy na Nalewkach, „Dokumencie podróży” oraz „Pieśni o zamordowanym żydowskim narodzie”. Można go również zobaczyć w kilku filmach: „Austerii”, „Skrzypcach Rotszylda”, „Bożych skrawkach”, „Żywocie człowieka rozbrojonego”, „Przedwiośniu”. Na swoim koncie ma także współpracę z „Dziennikiem Telewizyjnym” Jacka Fedorowicza.

Teresa Wrońska – pianistka, kompozytorka, aranżerka. Od 1983 r. kierownik muzyczny Teatru Żydowskiego w Warszawie. W 2015 r. odznaczona za osiągnięcia artystyczne Złotym Krzyżem Zasługi.

spotkanie z Hanną Kossowską

28.09, godz. 17.00

WCK Filia Falenica „Kulturoteka”

Od zarania dziejów, kiedy zaczęliśmy pokrywać ściany jaskiń malowidłami, różnorakie symbole stanowiły niezwykle ważny element wyrazu artystycznego. Za pomocą symboli artyści nadawali swoim pracom głębi i budowali kolejne warstwy znaczeniowe, opowiadali o ideach i wierzeniach, materializowali koncepty, których nie byli w stanie inaczej zobrazować.

O najważniejszych symbolach judaizmu, które podziwiać można zarówno na zdobiących synagogi malowidłach, w anonimowych wycinankach, czy pracach takich mistrzów jak Marc Chagal i jemu podobnych, opowie Hanna Kossowska, artystka która sama w swoich pracach chętnie sięga do świata tajemniczych symboli wywodzących się z religii żydowskiej.

Ilustrowane slajdami spotkanie przybliży nie tylko symbolikę heksagramu – gwiazdy Dawida którą umieszczono na fladze Izraela – ale także i hamsy, dłoni Hamidy czy świata zwierząt.

Artystka opowie także o menorze, chanukiji, szofarze, lulawie i innych symbolach związanych z religią i kulturą żydowską.

Hanna Kossowska – malarka, edukatorka, aktorka, maszgicha (osoba sprawdzająca przestrzeganie zasad koszerności w kuchni) i animatorka kultury żydowskiej. Studiowała historię sztuki i etnografię. Od wielu lat związana jest z festiwalami: Warszawa Singera w Warszawie, Zbliżenia w Gdańsku, Kultury Żydowskiej w Krakowie czy Lubliner Festival. Prowadzi warsztaty z kaszrutu, halachy, jidyszkajtu, kabały i sztuki żydowskiej. Zajmuje się malarstwem, grafiką, projektowaniem macew oraz sztuką użytkową. W swoim dorobku ma ponad trzydzieści wystaw oraz wiele projektów kostiumów i scenografii, a jej obrazy znajdują się w kolekcjach na całym świecie.

Kolejne wydarzenia do obejrzenia po kliknięciu w OLDER POSTS u dołu strony!!!

koncert zespołu KROKE

27.09, godz. 18.30

Kościół Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Falenicy

„Od początku istnienia ideą zespołu było ciągłe szukanie czegoś nowego, także w nas samych. Chcielibyśmy – przyznają muzycy – aby nasza muzyka była nazywana po prostu muzyką Kroke”.

KROKE (w języku jidysz: Kraków) stworzyła w 1992 r. trójka przyjaciół: Tomasz Kukurba, Jerzy Bawoł i Tomasz Lato. Jako absolwenci krakowskiej Akademii Muzycznej, ale również artyści poszukujący, nie stronili od eksperymentów z jazzem oraz muzyką współczesną. Zespół, początkowo kojarzony głównie z twórczością klezmerską, oscyluje obecnie wokół różnych gatunków. KROKE to też jeden z pierwszych zespołów, który wyszedł ze swoją muzyką do publiczności. Muzyków można było spotkać na ulicach i w klubach krakowskiego Kazimierza, kiedyś żydowskiej części miasta. Grali kompozycje dla jednych całkiem nieznane, w innych zaś budzące wspomnienie świata, który dawno odszedł w zapomnienie. To właśnie tam po raz pierwszy można było usłyszeć utwory, które w 1993 r. ukazały się na pierwszej, wydanej własnym nakładem kasecie zespołu.

Do „Ariela”, w którym często koncertowało Kroke, zawitała któregoś dnia Kate Capshaw, żona Stevena Spielberga, który realizował wtedy w Krakowie film Lista Schindlera. Pewnego wieczoru na koncert zabrała męża. Reżyser szybko docenił ogromny talent Kroke i zaprosił grupę do Jerozolimy na występ podczas uroczystości Survivors Reunion, zorganizowanej dla ocalałych z listy Oskara Schindlera. Od tego niesamowitego momentu wszystko stało się głębsze…wtedy tak naprawdę zespół się narodził. „ Dostaliśmy od tych ludzi – niektórzy z nich byli klezmerami – pewnego rodzaju muzyczne błogosławieństwo” – wspominają dziś muzycy. Jednak to był dopiero początek wielkiej przygody. Spielberg przesłał kasetę KROKE Peterowi Gabrielowi, który w 1997 r. zaprosił zespół do Wielkiej Brytanii na Festiwal WOMAD. Publiczność gorąco przyjęła zarówno sam koncert, jak i debiutancką płytę „Trio”. Spotkanie to zaowocowało również wspólnymi nagraniami w Real World Studios. Fragmenty nagrania zostały później wykorzystane przez Gabriela na płycie Long Walk Home stanowiącej ścieżkę dźwiękową do filmu „Rabbit – Proof Fence”.

W 1997 r. ukazał się drugi album zespołu – „Eden”. Tym razem tradycyjne klezmerskie motywy w połączeniu ze współczesną wrażliwością muzyczną zyskały nową, intensywniejszą barwę. Od tamtej pory KROKE coraz chętniej – ale jednocześnie bez odcinania się od tradycyjnych źródeł klezmerskich – sięgało do wzorców sefardyjskich i arabskich. Efektem tych poszukiwań stała się płyta „The Sounds Of The Vanishing World” – nastrojowe świadectwo ewolucji zespołu i zdolności muzyków do kreowania własnego stylu. Dowodem na słuszność artystycznych decyzji było uhonorowanie KROKE prestiżową nagrodą – Preis der Deutsche Schalplattenkritik za rok 2000.

Latem 2001 roku, podczas występów w Kornwalii, doszło do pierwszego spotkania KROKE z Nigelem Kennedym. Artysta wykazał natychmiastową gotowość do współpracy, której zwieńczeniem stało się wydanie wspólnej płyty „East Meets East”. w 2003 r. KROKE otrzymało także nominację do nagrody BBC Radio 3 w kategorii „World music”, a współpraca z Nigelem Kennedym przerodziła się w serię entuzjastycznie przyjmowanych na europejskich festiwalach koncertów.

Grupa ma na swoim koncie zwieńczony Złotą Płytą album „Śpiewam Życie”, który powstał wspólnie z Edytą Gepert i Krzysztofem Herdzianem. W 2006 r. utwór „The Secrets of The Life Tree” znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu Davida Lyncha „Inland Empire”, a rok później, w 15. rocznicę powstania zespołu, KROKE wydało swój kolejny studyjny album „Seventh Trip” – energetyczną podróż po orientalnych szlakach muzycznych.

Rok 2017 to przede wszystkim obchody 25-lecia istnienia zespołu, a także premiera nowego albumu „Traveller”.

We wrześniu 2019 r. ukazała się płyta – „Rejwach” – zawierająca utwory skomponowane na potrzeby spektaklu teatralnego o tym samym tytule (reż. Andrzej Krakowski), będącego sceniczną interpretacją książki Mikołaja Grynberga. Klezmerzy przede wszystkim improwizowali. „Nasza improwizacja to pewnego rodzaju portal, przez który światy naszych dusz wędrują prosto do tych, którzy chcą te światy poznawać” – wyjaśniają muzycy.

12 album zespołu nosi tytuł „Loud silence” i wydany został na 35 lecie zespołu w 2022 r. Kolejne utwory na płycie to swoista podróż, w której znajdziemy wiele po drodze: polskie bębny, celtyckie rembetiko, melodyjną awangardę, orientalny klezmer, medytacyjny bebop.

koncert w wykonaniu Anny Dereszowskiej oraz Gang Tango Sebastiana Wypycha, tańczą Piotr Woźniak i Anna Iberszer oraz Rafał Maserak i Anna Głogowska 

26.09, godz. 19.00

WCK Międzylesie, sala widowiskowa   

Poruszające wszystkie zmysły tanga, przeniosą nas w czasie nie tylko na ulice starego Buenos Aires, gdzie narodziło się tango, ale także do przedwojennych warszawskich restauracji i kabaretów, w których królowała ta południowo-amerykańska muzyka.

O tym, jak popularne było w przedwojennej Polsce tango najlepiej zaświadczyć może fakt, że w tym okresie stworzono około 3500 tang polskich, a pisywali je zarówno autorzy muzyki lekkiej, jak i kompozytorzy muzyki poważnej. W koncercie Gang Tango usłyszymy przede wszystkim tanga autorstwa żydowskich twórców: Henryka Warsa, Władysława Szpilmana, Jerzego Petersburskiego, ale także innych wybitnych kompozytorów tego gatunku, jak Carlosa Gardela, Gerardo Matosa Rodrigueza, Jacoba Gade czy Astora Piazzolli.

Jeden z najwybitniejszych poetów tanga – Enrique Santos Discépolo nazwał tango smutną myślą, którą się tańczy, dlatego w koncercie „Tango mych marzeń i snów” na scenie pojawią się znani z telewizyjnych ekranów mistrzowie tańca – Anna Głogowska i Rafał Maserak oraz Anna Iberszer i Piotr Woźniak.

W podróż po muzycznych zakamarkach przedwojennych melodii zabiorą nas Gang Tango pod kierunkiem Sebastiana Wypycha i Anna Dereszowska.

Kierownictwo muzyczne:

Sebastian Wypych – artysta, producent, solista, kameralista, pedagog, kompozytor, organizator, doktor sztuk muzycznych, pomysłodawca wielu projektów artystycznych, w tym także festiwali muzycznych, podróżnik, skipper / żeglarz.

Gang Tango – światowej klasy zespół tangowy założony został w 2015 roku przez kontrabasistę Sebastiana Wypycha. To jeden z niewielu zespołów nawiązujący stylem gry do dawniej istniejących w Argentynie 'Orquesta Tipica’ oraz czerpiący inspiracje bezpośrednio z oryginalnego zespołu Astora Piazzolli – Quinteto Tango Nuevo, ale także nawiązujący stylistycznie do zespołów tangowych przedwojennej Warszawy.

Gang Tango:

Grzegorz Lalek – skrzypce

Piotr Kopietz – bandoneon

Mirosław Feldgebel – fortepian

Krzysztof Łochowicz – gitara

Kuba Szydło – perkusja

Sebastian Wypych – kontrabas/kierownictwo artystyczne

koncert zespołu BUM BUM ORKeSTAR

22.09, godz. 18.00

WCK Filia Falenica „Kulturoteka”, scena letnia

Koncert pełen bałkańsko-żydowskich rytmów to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników klezmerskiej muzyki. Na wieczór warto zabrać wygodne buty i dużo energii, bo muzyka BUM BUM ORKeSTAR – polskiej formacji założonej w 2014 r., naprawdę podrywa do tańca. Zespół wykonuje utwory, które są połączeniem muzyki bałkańskiej, klezmerskiej oraz polskiej. To wpływy tych trzech muzycznych światów sprawiają, że BUM BUM ORKeSTAR na scenie potrafi zaskoczyć niezwykłą energią, aby po chwili wzruszyć rzewną melodią i oczywiście zmusić publikę do poruszania ciałem w rytm muzyki! Każdy koncert jest niepowtarzalny i zarazem nieobliczalny. Każdy jest na swój sposób wyjątkowy – a to za sprawą pięciu muzyków, którzy kochają to co robią i ich instrumentów (klarnet, trąbka, akordeon, tuba, bułgarski bęben tapan). Muzyków, którzy podczas koncertu zarażają publiczność pozytywną energią niczym słynne bałkańskie orkiestry weselno-pogrzebowe. I rzeczywiście – nie pozostawiają nikogo ze słuchaczy obojętnym.

BUM BUM ORKeSTAR tworzą:

Oliwier Andruszczenko – klarnet, saksofon

Damian Marat – trąbka

Bartosz Stępień – sakshorn tenorowy

Piotr Janiec – tuba

Mateusz Wachowiak – akordeon

Mateusz Sieradzan – tapan